vrijdag 12 augustus 2011

12aug. Naar Râsnov

Stralend weer, vlak land soms met schapen en bijenhotels bij de vleet, geen wonder met zoveel veldbloemen. Mooie oude wijfjes, op een kerkhof eten we samen met 2 Canadezen ons lunchpakket. Dan zijn zulke enorme boterhammen dan ze nu nog niet op zijn. Een beste man wil wel mee op de foto, lachend zakt het hele stel door een plank. Als tegenprestatie wil ie wel graag een prent toegestuurd krijgen, zeg daar maar eens nee tegen. 
Verrek, daar rijdt, nee stopt, een NL-auto: Luc Hardus van Romtour onze fietstrip organisator stapt er uit. Hij was toch in buurt en dacht ons er ook wel te treffen, succes dus. Hem had de melding bereikt dat op ons tracee verkeersborden waren geplaatst waarop verboden wordt om er te fietsen. Had ik inderdaad gezien maar de smoes die ik al had verzonnen was dat die fiets op het bord meer op een motorfiets lijkt en dit verbod dus nooit voor ons bedoeld kon zijn. Verder gaf Luc nog een paar last-minute-correcties door en excuseert zich voor de ontbrekende routekaart.
De klim over een kleine pas met 8% wordt goed doorstaan, volgens mij was 6% voldoende, en daarna is het klimaat ineens aangenaam frisser. We zijn dan inmiddels in Zârnesti.
Onze dagbestemming is Râsnov, de oude spelling is Rîsnov, en kun je niet missen. De bovengelegen 'boerenvesting' laat zich duidelijk zien. We lopen er na een verfrissende douche naar toe. Voorlopig kan Europa daar nog een boel geld in steken voordat het weer gaat leven. Maar ook in de huidige bouwvallige staat kun je je goed voorstellen hoe de bewoners zich, met succes overigens, de Turken van het lijf hielden.
Terug in het durp lopen we zowaar een orgelconcert tegen het lijf. De paar pijpen waaruit het orgel bestaat, klinken niet te best en na een uur piepen we er tussenuit om welgemoed dit verhaal te schrijven in pension Stefi: wat ons betreft een verademing, niet alleen vanwege de accommodatie en het prima  eten maar ook om er weer even gezellig Nederlands te kunnen praten...

11 aug. NaturHaus

Vannacht heeft het flink geregend, samen met het lawaai van een langsstromende bergbeek zorgt dat voor een onrustige nacht. Maar, het blijkt droog als we wegfietsen. Mij wordt vriendelijk verzocht de auto iets te verplaatsen; dat lukt uitstekend: volgens mij zit nu vast in de modder, eigelijk best een veilig gevoel en als we over 14 terugkomen, zien we wel verder.
Van de route hebben we geen kaart maar dank zij Google maps en internet in het hotel krijgen we toch een beetje gevoel bij de ligging van een en ander.
Vlakbij bezoeken we eerst het klooster van Sambata, een pláátje, vinden ook andere touristen. De water-aangedreven wolverwerking La Valtori bij Lisa is belevenis. Niet alleen vanwege de technieken maar vooral omdat de huidige baas, de 4e generatie, ons uitvoerig probeert voor te lichten. Als we vragen of we er ons lunchpakket mogen opeten wijst hij ons zij privéprieel en we krijgen ieder een glas natuursap, van bessen lijkt ons.
Opvallend is rust en vriendelijkheid waarmee alles gaat. Van entreegeld en zo wil hij niets weten, al staat het wel vermeld, ergens. Via een onderonsje met de kleindochter die wat schoolengels spreekt regelen we een bedragje om wat leuks mee te kopen voor opa. Ook dat kostte enige aandrang.
Onderweg staan we nog even stil bij bewoners die pruimpjesboom voor hun deur aan het leegschudden waren. Alweer een overdadige vriendelijkheid.
Ons logeeradres ligt ergens in nowhere (for the freaks N45°41'09,6" E25°03'20,0") een beetje in de voet van de Karpaten. Mooie tent dat NaturHaus. We zijn de enige gasten maar ons deert dat niet. Internet hebben ze hier niet maar verder is er niks mis mee. 
Vandaag op ons dooie akkertje 40 km gefietst en om 15:00 uur al gearriveerd. Wat je noemt een luie eerste fietsdag.