vrijdag 26 augustus 2011

26 aug. Naar Sinaia in de bergen

Vandaag is de eerste fietstrip afgerond: 506 km door Transsylvanië gefietst aan de hand van de standaard van Romtour. Resumerend kun je zeggen dat er louter lieve Roemenen op ons pad kwamen. Regelmatig lijken ze in de bediening apatisch maar dat is steeds weer slechts bescheidenheid, wellicht onzekerheid, waar je even doorheen moet geraken. Geen onveilig moment behalve op stukjes route over te drukke wegen. Omdat de weggebruikers een gegeven zijn, beveel ik Romtour aan de route na kennis van zaken wat aan te passen. Een afspraak daarvoor thuis is al in de maak want intussen houden we contact.
Het fenomeen van 'de Saksen' is toch wel zeer bijzonder. Meer en meer vertrokken zij maar ze lieten een gedegen stempel achter. Eigenlijk een wolk van kanszoekers uit wat nu noord Frankrijk, Luxemburg, Wallonië, en aangrenzende Duitse gebieden zijn.
Niets nieuws eigenlijk maar met zoveel succes dat daarna slecht terugval is te verwachten en die was aan de gang. Hoogst interessant, vinden wij en inderdaad 'was' want vroeg of laat gaat dit hier goed komen. Dat de weerkerken veelal nog bestaan is een wonder want het overgrote deel van de huidige bevolking heeft er niet veel mee. Ik hoop dat tenminste de 'Sommer Saksen', naar Duitsland uitgeweken mensen die zomers een of twee maanden terugkeren, hun saamhorigheid weten te bewaren en zo een bijzonder cultuurgoed veilig zullen stellen.
Vandaag koersen we naar Sinaia, een koele plek in de bergen - gisteren hadden we een recordtemperatuur van 37°- om later de sprong naar Bucovina te wagen.
Inmiddels ideaal reisweer na al die hitte. Lijkt wel op het weer thuis in NL maar dan zonnig ;-)

Op weg naar Sinaia gaan we eerst aan in Brasov want alsnog willen we de Zwarte Kerk zien. Wat een prachtobject. Ton, er staan daar 4 orgels op je te wachten!
De autorit vandaag was ook bijzonder. Bijna waren we vermorzeld door een onverantwoord inhalende tegenligger, ook hier kan dat dus, maar dan wat vaker.

Het pension Villa Marald is zeer naar onze zin. Rondgaand door dit zeer geaccidenteerd dorp lopen we binnen bij een Armeens restaurant, Arca lui Noe. Wat een aankleding! Nee, er is geen bruiloft, dit is altijd zo hier. In het toilet heeft de automatisering toegeslagen. Kennelijk ben ik wat lang van stof maar als je in een kelderruimte ineens in het donker verkeert, ben je blij dat je een zaktelefoon bij je hebt om bij te lichten...