vrijdag 2 september 2011

1 sep. Op naar de nonnen in Dragomirna

Binnen 1 km staan we voor klooster Radauti. We raken wat verwend. Vanlieverlee meer landelijke wegen wat een verademing is. In Laslovat twijfelen we even of we links of rechts koffie willen drinken. Een knul in Mercedes met het stuur rechts biedt spontaan hulp. Nee, voor koffie moeten we beslist iets verderop zijn. Het blijkt een 'mix' winkel, zeg maar kruidenier en huishoudelijk spul, van zijn oom. We nemen plaats op flinke zithoek/sofa en de hele familie is er druk mee ons van een bakkie drap te voorzien. Op de laatste 2 slokken na prima overigens. Vol trots vertelt het jong in zijn beste Engels dat iedereen hier werkt. Of het nu thuis is of in een buitenland maakt niet uit. Er worden pegeltjes verdiend! Vol trots toont ie een portemonnaie die uitpuilt van de bankbiljetten. Zelf werkt ie graag in the UK, vandaar die auto. De kofie afrekenen is er niet bij maar eigenlijk is ons telefoonnummer wel interessant, je weet maar nooit. Nu hebben wij toch geen werk te vergeven dus laat maar, je weet inderdaad maar nooit.
Wat verderop wil Thea graag van dichtbij een foto maken van alweer zo'n mooi Roemeens huis. Mooi niet, eerst moeten de kleden die er hangen te luchten van de galerij af en dan wil mevrouw des huizes er ook nog bij. Alweer vriendelijkheid en trots, steeds weer. Nee, hier zijn ze aardig op weg om de westerse droom te verwezelijken.
In Arbore nog een mooi klooster maar helaas geen foto met het blogapparaat, misschien later. Het zelfde geldt voor de kerk in Parhauti.
De keuze die Romtour heeft gemaakt om  een stukje over de E85 te gaan, verdiendt herziening van de route. Ronduit onverantwoord. We zijn uiteindelijk maar gaan lopen en zullen er zeker elders op terugkomen.
Ook verderop de tekst "onverharde stijgende weg maar goed te rijden" rijm ik niet met een bostraject van kiezelkeien dat 10% stijgt.
Enfin, des te dankbaarder zijn we als klooster Dragomirna wordt bereikt. Na een klein uurtje is duidelijk in welk keurig gastenverblijf we gaan verkeren en genieten we een eenvoudige maar welkome maaltijd. Nadien smaakt de wijn die we hadden ingekocht trouwens ook heerlijk...

2 sep. Terug naar Voronet

Vannacht gewekt door tikkend geluid, jawel het plenst! Eigenlijk willen we best een dienst met de zusters meemaken maar die duurt van 04:30 tot pakweg 9 uur en dat gaat ons wat ver als je niet kunt volgen waarover het gaat. Orthodox Christendom mag dan op het onze lijken maar we kiezen er voor slechts een klein uurtje mee te maken. Gelukkig is het weer droog maar Thea neemt toch maar een regenjack mee.
Na de dienst groeten we zr. Daniëla en maak ik stiekum nog bijgaand intieme fotootje van een non die enig kaarswerk voorbereid. Iedereen is overigens erg behulpzaam, misschien omdat we ons wat bescheiden opstellen, maar het voelt goed.
Het ontbijt is vegetarisch maar perfect wat ons betreft. Desondanks ontwikkeld zich, vooal bij mij, al een aardig hangbuikje. Misschien ben ik er wel voor in de wieg gelegd en leiden de gevierde teugels tot deze overvloed.
Als we de kerk nog willen zien verwerken we 2 tegenvallers: er wordt stevig gerestaureerd dus hij is goeddeels dicht  (weten we eindelijk waar enig Europees geld blijft) en het regent weer. Samen onder één regenjack worden we flink ingevocht en onder de vrolijke aanmoediging van zr. X vertrekken we in vol ornaat per fiets. Even overwogen we nog een taxi te laten bellen want welke dwaas gaat er nu fietsen?
We worden beloond want na een uurtje is het droog, ja buiten dan. Koffie met WIFI bij een tankstation in Suceava, wat wil een mens nog meer? Overigens is dit geen fietstad al heeft iemand ooit de belijning van een soort fietspad gedaan gekregen. Inmiddels overwoekerd door palen, elektrakasten, sleuven, opbrekingen en stoepranden van 40 cm. De regen heeft de weg mooi glad gemaakt maar schijn bedriegt, inderdaad tuimel ik een keer is zo'n dieper gelegen put maar zonder schade...

Het klooster Sfâtul Ioan cel Nou in Suceava valt wat tegen, de heilige Ioan is boeiend net als het prachtige dak maar daar blijft het bij omdat je niet verder mag dan het graf van de martelaar.







Even later zijn we blij alle drukte van deze wat al te nijvere stad achter ons te laten en sukkelen rustig door een reeks dorpjes waarin prachtige boeren erfjes die over enkele jaren vervangen zullen zijn door meer comfortabele behuizingen. 

Het trajectdeel langs de provinciale weg 2E valt vooral verderop mee dank zij de riante vluchtstrook daar iets verderop  langs de E58.
Even na zessen zijn we terug in ons beginpension in Voronet waar we worden vertroeteld met een douche en een lekker maal...